5. Leeuwenavontuur Zambia
Blijf op de hoogte en volg Judith
17 April 2014 | Zambia, Livingstone
Zaterdag 12 april 2014:
's Ochtends om 07:30 vertrokken naar de school waar Franzi en ik les gingen geven. Lekker krap met z'n tweeën voorin op anderhalve stoel in de pick-up en Mwiya in de bak achterin op een matras. De weg er naartoe was weer een heel avontuur. Dwars door de bush bush over een onbegaanbare weg, met overal giga kuilen door hele kleine dorpjes. De chauffeur zei dat het een half uur rijden was, nou echt niet, volgens mij duurde het wel een uur, dus blijkbaar een Zambiaans half uur. ;-)
Toen we gearriveerd waren, was er geen kind te zien, dus moesten we op een stang slaan, die aan een boom hing en dat moest de schoolbel voorstellen, erg grappig. Echter op een gegeven moment was het een drukte van jewelste op het schoolplein. Er waren kinderen van 1 tot 14. We gingen allerlei spelletjes met ze doen. Ik rende de benen uit mijn lijf, ik voelde me echt weer kind. Was ook nostalgie, want we gingen springtouwen en ging me verdomd goed af. De kleinste kinderen waren ook zo schattig. Eén meisje van 2 hing continu om mijn nek, ik moest met haar zwaaien. Ze kon er geen genoeg van krijgen en toen wilde andere kinderen natuurlijk ook. Geweldig vonden ze het. Ze waren helemaal onder de indruk van me en zaten zelfs om me te vechten, want ze wilden ook in de rondte geslingerd worden.
Uiteindelijk moesten we les gaan geven aan kinderen van 9 tot 14 jaar. We hadden al die tijd gewacht op dat de pick-up weer terug zou zijn, want daar lag het boek over vogels nog in. Zonder boek met plaatjes over de vogels konden we niet lesgeven, want dat zou totaal niet overkomen. Ik ging als eerste, ik stelde me voor en zei dat ik uit Nederland kwam, een klein land in West-Europa. Ik vroeg of ze er wel eens iets over hadden gehoord, maar ik kreeg weinig respons. Ik ben begonnen met vertellen over de African Fish Eagle, het symbool van Zambia, daarna over de Secretarybird, half kraanvogel, half roofvogel en tenslotte over de Little Bee-eater, verwant aan zangvogels en erg kleurrijk. Best lastig om het zo simpel mogelijk in het Engels te vertellen. Heb ook niet het idee dat alles goed overgekomen is, maar dat is niet erg. Het was in ieder geval een geweldige ervaring.
Daarna was Franzi aan de beurt. Ze is nog maar 17 en was best nerveus, maar ging haar goed af. Na de les gingen we snoep uitdelen en dat was het dan. Ze waren ons zo dankbaar, heel ontroerend. Zulke lieve kinderen, ze hebben echt mijn hart gestolen.
Toen weer terug over de zeer hobbelige weg naar Lion Encounter. Eenmaal daar aangekomen, geluncht en kreeg helaas een enorme hoestaanval. Daarom besloten om niet mee te gaan naar de crocodile farm, maar in mijn dagboek te schrijven en rust te nemen. Achteraf hoorde ik dat een klein krokodilletje Judy heette haha. ;-) Ik had van Daryl Black, de general manager, 2 codeïne pillen gekregen en dat werkte echt super. Daarna amper last gehad van hoestaanvallen. It's really good stuff!
's Ochtends om 07:30 vertrokken naar de school waar Franzi en ik les gingen geven. Lekker krap met z'n tweeën voorin op anderhalve stoel in de pick-up en Mwiya in de bak achterin op een matras. De weg er naartoe was weer een heel avontuur. Dwars door de bush bush over een onbegaanbare weg, met overal giga kuilen door hele kleine dorpjes. De chauffeur zei dat het een half uur rijden was, nou echt niet, volgens mij duurde het wel een uur, dus blijkbaar een Zambiaans half uur. ;-)
Toen we gearriveerd waren, was er geen kind te zien, dus moesten we op een stang slaan, die aan een boom hing en dat moest de schoolbel voorstellen, erg grappig. Echter op een gegeven moment was het een drukte van jewelste op het schoolplein. Er waren kinderen van 1 tot 14. We gingen allerlei spelletjes met ze doen. Ik rende de benen uit mijn lijf, ik voelde me echt weer kind. Was ook nostalgie, want we gingen springtouwen en ging me verdomd goed af. De kleinste kinderen waren ook zo schattig. Eén meisje van 2 hing continu om mijn nek, ik moest met haar zwaaien. Ze kon er geen genoeg van krijgen en toen wilde andere kinderen natuurlijk ook. Geweldig vonden ze het. Ze waren helemaal onder de indruk van me en zaten zelfs om me te vechten, want ze wilden ook in de rondte geslingerd worden.
Uiteindelijk moesten we les gaan geven aan kinderen van 9 tot 14 jaar. We hadden al die tijd gewacht op dat de pick-up weer terug zou zijn, want daar lag het boek over vogels nog in. Zonder boek met plaatjes over de vogels konden we niet lesgeven, want dat zou totaal niet overkomen. Ik ging als eerste, ik stelde me voor en zei dat ik uit Nederland kwam, een klein land in West-Europa. Ik vroeg of ze er wel eens iets over hadden gehoord, maar ik kreeg weinig respons. Ik ben begonnen met vertellen over de African Fish Eagle, het symbool van Zambia, daarna over de Secretarybird, half kraanvogel, half roofvogel en tenslotte over de Little Bee-eater, verwant aan zangvogels en erg kleurrijk. Best lastig om het zo simpel mogelijk in het Engels te vertellen. Heb ook niet het idee dat alles goed overgekomen is, maar dat is niet erg. Het was in ieder geval een geweldige ervaring.
Daarna was Franzi aan de beurt. Ze is nog maar 17 en was best nerveus, maar ging haar goed af. Na de les gingen we snoep uitdelen en dat was het dan. Ze waren ons zo dankbaar, heel ontroerend. Zulke lieve kinderen, ze hebben echt mijn hart gestolen.
Toen weer terug over de zeer hobbelige weg naar Lion Encounter. Eenmaal daar aangekomen, geluncht en kreeg helaas een enorme hoestaanval. Daarom besloten om niet mee te gaan naar de crocodile farm, maar in mijn dagboek te schrijven en rust te nemen. Achteraf hoorde ik dat een klein krokodilletje Judy heette haha. ;-) Ik had van Daryl Black, de general manager, 2 codeïne pillen gekregen en dat werkte echt super. Daarna amper last gehad van hoestaanvallen. It's really good stuff!
-
17 April 2014 - 14:23
Jacqueline Pastoriza:
Gaaf hoor! -
17 April 2014 - 15:13
Robert:
Hoi Judith,
Wat een leuke verhalen, goed om te horen dat je naar je zin hebt! Geniet ervan en het klinkt echt als een groot avantuur! Respect!
Groet,
Robert -
17 April 2014 - 15:43
Selma Hansildaar:
Vind het geweldig om jouw verslagen te lezen. Wat een ervaring maar er klinkt zoveel plezier en enthousiasme uit jouw verslagen. Duidelijk is dat je heel erg geniet en dat is uiteraard belangrijk.
Cool!!!!!! -
17 April 2014 - 18:26
Francis:
Leuke verhalen zeg en wat maak je veel mee!!!.... -
19 April 2014 - 11:53
Sonja:
Hoi Judith, leuk je verhaal te lezen, we vroegen ons van de week nog af hoe je het zou hebben, maar leuk en avontuurlijk zo te lezen! heel veel plezier. groetjes, Sonja -
20 April 2014 - 12:55
Mamma:
dag Judith, wat een ervaring, ik lees met plezier. liefs mamma Coby -
20 April 2014 - 21:04
Saskia:
Wat ontzettend leuk je reisverhalen te lezen...het is of ik er ook een beetje zit! Wat is het een mooi gevoel hè om zo midden in de natuur te zitten en te kunnen helpen bij echt belangrijke zaken voor die kinderen en dieren! Ben trots op je...en lekker genieten daar nog verder!Xx -
21 April 2014 - 21:07
Maurice:
Judith, Ik dacht eerst maar een verhaaltje te lezen; maar het begint al op een echt reisverhaal te lijken. Erg leuk om te lezen!. Maurice
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
