12. Leeuwenavontuur Zambia

Ik ben inmiddels weer thuis en denk met weemoed terug aan Zambia. Wat is de tijd omgevlogen. Ik heb echt de tijd van mijn leven gehad en ga zeker weer terug. Ik wil volgend jaar de 4 welpen die nu 6 weken oud zijn en de 4 welpen van Nyika, die een paar dagen geleden geboren zijn, uitlaten. Bovendien zie ik dan mijn 8 leeuwen ook weer terug, mis ze verschrikkelijk.

Hierbij het verslag van de laatste anderhalve week.


Zaterdag 26 april 2014:

Als eerste 's ochtends een client walk met Songwe en Sekani. Heb een aantal leuke foto's van de toeristen met de leeuwen gemaakt. Verder is er niet veel spectaculairs gebeurd.

De tweede activiteit was zeer interessant. We hebben met 6 vrijwilligers 6 stoven gemaakt voor de lokale bevolking om op te koken. Er zijn rond de 330 huishoudens rondom Livingstone, die uiteindelijk allemaal zo'n stoof krijgen. Hiermee wordt 70% minder hout gebruikt. De ontbossing in Livingstone Park is nu enorm (er worden 1.000 bomen per jaar gekapt om de lokale bevolking te voorzien van hout). Dus met dit project worden zo'n 700 bomen per jaar gered. Een heel goed initiatief dus. De stoven worden gesponsord door een Britse firma. De stoof bestaat uit een aluminium emmer met daarin een mengsel van modder van een termietenheuvel en gezeefd zaagsel.

De derde sessie was 'slashing the grass', maar het regende en het gras stond huizenhoog en was nat, dus ging nogal moeizaam. Met z'n vieren hebben we behoorlijk door staan pezen en was dan ook een goeie work-out voor je armspieren.

Aangezien het vandaag Koningsdag was, had ik 2 Nederlandse vlaggetjes in een fles op tafel gezet. Mwiya vroeg van welk land de vlaggetjes waren. 'Uuuuh Mwiya, weet je nou nog niet waar ik vandaan kom?', haha. Ik geloof dat hij het nu niet meer vergeet. ;-)


Zondag 27 april 2014:

Als eerste een lion walk met Nacha, Nalo en Sarabi. Zoals altijd het mooiste wat er is. Sarabi en Nacha speelden weer met grote stukken hout en boomstammen.

De tweede activiteit was cub sit. De 4 welpen van 5 weken waren vrij rustig en lagen veel te slapen. Heb ze de hele tijd geobserveerd. Ik vond het zo ontroerend om te zien hoe lief ze lagen te slapen. Ik dacht: 'deze dieren verdienen een goed leven'. Sowieso vind ik dat er alles aan gedaan moet worden om de afname van de leeuwenpopulatie te stoppen. Ik zal kijken wat ik in Nederland verder kan doen. Het stopt hier niet wat mij betreft. Ik ben van plan om volgend jaar weer te gaan om deze welpen uit te laten.

's Middags hadden Ulla, mijn Zweedse room mate, en ik vrij genomen om naar de Victoria watervallen te kunnen gaan. We hadden zo weinig mogelijk mee, want je wordt echt drijfnat. Aangezien het net na het regenseizoen is, zijn de falls nu op z'n wijdst/grootst. Ik had alleen mijn poncho, portemonnee, paspoort en uitnodigingsbrief van Lion Encounter mee, want daar scheen je korting op de entreeprijs mee te kunnen krijgen. Ik had mijn camera niet meegenomen, want ik was bang dat hij kapot zou gaan. Ulla nam haar camera wel mee en had 'm in een waterproof zak gedaan. Eenmaal daar bij de kassa had het nogal wat voeten in de aarde om korting te krijgen. We hadden niet de juiste brief meegenomen, waar een handtekening op stond. Uiteindelijk toch 50% korting gekregen. De watervallen waren prachtig. We hebben 2 x een regenboog gezien, geweldig! De natuur er omheen en de Zambezi waren ook wonderschoon. We moesten even moed verzamelen alvorens we de brug over gingen steken. Ulla en ik hebben allebei hoogtevrees, maar zijn toch het bruggetje (behoorlijk smal en op 128 meter hoogte) overgestoken. Doordat er zoveel water viel, zagen we weinig, anders hadden we waarschijnlijk niet gedurfd. Maar we moesten het meemaken. Was toch gaaf om te ervaren hoe het is om een bak water over je heen te krijgen, want zo voelt dat. Door onze poncho's kwamen we bijna droog aan, op onze sokken en schoenen na. Heerlijk soppen in je schoenen. Ik had daarna mijn sokken maar uit gedaan. Mijn schoenen waren dusdanig soaking wet dat het een paar dagen heeft geduurd, voordat die weer helemaal droog waren. Maar het was het meer dan waard. Als laatste zijn we naar de Boilingpoint gelopen, een behoorlijk pittige wandeling naar beneden over schots en scheve rotsen. Ulla had dit jaar haar enkel gebroken, dus die had het extra zwaar. Op een gegeven moment kwamen we in een jungle met palmbomen terecht, echt supermooi. Ik voelde me even Jane, haha. Niet veel later zagen we de Boilingpoint, een kolkende watermassa, geweldig! Terug naar boven was ook een uitdaging, maar dan meer op het conditionele vlak. Ik heb toch best een aardige conditie, maar dat viel even tegen zeg, ik kwam echt hijgend aan.

's Avonds hebben we gedineerd in restaurant Ocean Basket in het centrum van Livingstone, omdat een aantal vrijwilligers de volgende dag naar huis gingen. Was dus een afscheidsetentje.