2. Leeuwenavontuur Zambia

Dinsdag 8 april 2014:

Om 07:00 ging de wekker. Wilde rustig ontbijten en me niet hoeven haasten voor mijn vlucht van 11:00 naar Livingstone. Eenmaal uitgecheckt uit het hotel op naar de incheckbalie van British Airways. Ik was lekker op tijd, al om 08:45, want ik wilde zeker weten dat ik mijn vlucht zou halen. Er stond geen rij, dus ik dacht: "mooi dat loopt gesmeerd". Uh niet dus. Ik moest bij de sales desk mijn ticket omruilen. "Huh dacht ik, wat nu weer?" Moest daar vervolgens lang wachten en eindelijk was ik aan de beurt, vraagt de medewerker achter de balie: "did they rebook your flight?" "Yes, I hope so!" Zegt ze: "they didn't do anything". Oh my god, nee hè, gaan we weer. Ik zei: "I have to catch that flight, whatever it takes". Toen werd er een andere medewerker opgetrommeld, die het gelukkig voor me ging regelen. Ze checkte ook nog of mijn terugvlucht niet per ongeluk was geannuleerd, maar dat was niet het geval. Ik ga dat natuurlijk wel even controleren, voordat ik weer terugvlieg. Ik vertrouw het niet haha. Geen wonder dat dat meisje zo zenuwachtig was, ze had geen idee wat ze moest doen. Uiteindelijk ging het verder voorspoedig. We vlogen met een groen vliegtuig. Had voor de zekerheid nog aan 2 Nederlandse meisjes, vrijwilligers van African Impact die de vorige dag ook hun vlucht hadden gemist, gevraagd of dit wel het juiste vliegtuig was. Ze moesten ook naar Livingstone, dus het klopte, maar de vlucht werd uitgevoerd door Comair.

Eenmaal aangekomen na een korte vlucht van 1 uur en 3 kwartier ging alles soepel. Een visum geregeld, mijn koffer van de band gepakt en naar de uitgang gelopen, waar Mwiya, de assistent van de project manager, me met een bordje met mijn naam erop, kwam ophalen. Dat was fijn zeg. Ik had de dag ervoor uiteraard gelijk vanaf mijn hotelkamer naar Mulenga, project manager, gebeld om te zeggen dat ik mijn vlucht had gemist en pas de volgende dag zou aankomen. Vervolgens met de pick-up van Cara, lions manager, met nog een vrijwilliger en een begeleider van het Zimbabwe project naar Thorntree River Lodge, het vrijwilligerscomplex bij Mosi-oa-Tunya National Park, gebracht. Daarna gelijk naar mijn kamer in het Bristol gedeelte, me omkleden en naar de Whitehouse, hoofdgebouw, voor de lunch en een presentatie over het project.

Vervolgens was mijn eerste activiteit hetgeen waarvoor ik was gekomen: een LION WALK. We gingen in 2 groepjes met vrijwilligers, een aantal lion handlers en Cephas als gids. Cephas is 1 van de lion handlers en een supergoeie moet ik zeggen. We gingen wandelen met 2 leeuwen en een leeuwin, Nacha en Nalo, 2 broers van 15 maanden en Sarabi, een halfzus van 16 maanden met dezelfde vader. Voordat een lion walk plaatsvindt, gaan altijd scouts de route verkennen om te kijken of het veilig is, er geen olifanten, buffels of slangen in de buurt zijn en geen vallen. De lion walk was geweldig. Ik mocht ze aanraken en was echt super. Je mag ze alleen van achter benaderen en als ze liggen, ga je zelf op 1 knie zitten, zodat je snel op kunt staan als ze omrollen of opstaan. Ik heb Nacha, met de hanekam, uitgebreid geaaid, echt geweldig! Hij is zo makkelijk, vindt alles best. Ze kunnen ook heel speels zijn, vooral de leeuwinnen, dan zijn het net katten of honden, vertonen hetzelfde gedrag. Rennen achter een stuk hout aan en pakken het op. Zo grappig om te zien. Je moet trouwens een stok bij je hebben om in het geval ze je benaderen je met je stok een streep kan trekken in het zand, je op ferme toon "stop" of "nee" zegt, vervolgens je stok beweegt en ze ermee gaan spelen. Als afleiding dus en voor je eigen veiligheid.

Ik had die nacht niet goed geslapen door een opkomende keelpijn en tot overmaat van ramp had ik geen water meer en mijn Strepsils thuis laten liggen. Had daardoor de hele nacht liggen hoesten.